Sporty bez filtra: Resocjalizacja. Sprawa Andrzeja Woźniaka [KOMENTARZ]
Sporty bez filtra. Dwa i pół roku więzienia w zawieszeniu na trzy lata - to była główna część kary, na jaką został skazany za udział w aferze korupcyjnej Andrzej Woźniak, nowy trener bramkarzy w reprezentacji Polski. Jest mu to dziś z racji obejmowanej funkcji do znudzenia wypominane, choć zapewne doszło już do zatarcia skazania i usunięcia jego nazwiska z Krajowego Rejestru Karnego. Innymi słowy, mógłby, gdyby akurat potrzebował, przedstawić zaświadczenie o niekaralności. Tyle kwestie prawne, zostają oczywiście jeszcze te moralne. Ba, w futbolu te pierwsze w ogóle są mało istotne, w końcu sport to sfera życia zbudowana na emocjach, a nie logice.
fot. Bartek Syta
Rozumiem, że wielu kłuje w oczy obecność Woźniaka w sztabie szkoleniowym kadry. Czy mnie kłuje? Akurat nie. Nie chcę przez to powiedzieć, że ponad etykę wynoszę warsztat trenerski szkoleniowca, bo tego drugiego nie oceniam i być może nie ma o co kruszyć kopii. Poruszamy się jednak wszyscy w ramach systemu prawnego, w którym za swoje błędy zapłacił. Za mało, za dużo - nieistotne. Został skazany prawomocnym wyrokiem, karę wykonano. Również tę dodatkową - życie z piętnem bohatera afery korupcyjnej. Nie ma takiej drugiej grupy skazanych - może poza przestępcami seksualnymi - którym przy każdej okazji wypominano by dawne grzechy.
To prawda, że w środowisku piłkarskim wciąż relatywizuje się korupcyjne winy. Przyczyna jest oczywista: prawie każdy, kto urodził się jeszcze w PRL widział to na własne oczy, prawie każdy w tym mniej lub bardziej aktywnie uczestniczył. Nie wszyscy za to zostali pociągnięci do odpowiedzialności, ale akurat „Książę Paryża” tak. I dziś - tak mi wychodzi, to prosty rachunek - może mieć czystsze sumienie od wielu tych, którym prokuratura nie dała rady dobrać się do skóry. Niech to więc będzie futbolowa pieśń o sile resocjalizacji i udanym procesie przywracania na łono społeczeństwa, pardon, kadry.
