Sebastian Bergier: Znam swoją jakość. Potrzebuję tylko szans

Co w Mielcu poszło nie tak? W Twoim pierwszym wywiadzie po dołączeniu do Stali mówiłeś, że masz na miejscu wszystko, co Ci potrzebne do rozwoju, a zabiegał o Ciebie sam trener. Tymczasem wracasz do Wrocławia bez ani jednej bramki na koncie...
To był dla mnie trudny okres. Kiedy przychodziłem do klubu, był w nim poza mną tylko jeden napastnik. Dlatego właśnie wybraliśmy Stal Mielec, spodziewaliśmy się, że będę grał regularnie. Na samym początku faktycznie zbierałem minuty, ale wówczas drużynie szło nie najlepiej, więc i ja jako napastnik nie miałem zbyt wielu sytuacji. Później Stal sprowadziła jeszcze dwóch napastników, w tym Grzegorza Kuświka. Odtąd musiałem się przyzwyczaić do roli rezerwowego.

Jak trener Artur Skowronek Ci przedstawił Twoją ówczesną sytuację?
Rozmawiał ze mną, ale mam wrażenie, że nic z tych rozmów nie wynikało. Ja dawałem z siebie 110 procent na treningach i trener to widział. Mówił mi, że jest zadowolony z mojej pracy, a potem przychodził mecz i siadałem na ławce.

Może poziom pierwszej ligi Cię przerósł?
Nie, skąd. Byłem w pełni gotowy, żeby grać na tym poziomie, ale zabrakło szans. W Mielcu rzucano mnie też na skrzydło, a to nie jest moja pozycja. Wiadomo, że lepiej grać na boku, niż siedzieć, ale ja jestem napastnikiem, nie skrzydłowym.

Epizod z Mielcem zamknięty, teraz wróciłeś do Śląska. Jakie masz dalsze plany? Walczysz o skład we Wrocławiu? Rezerwy, czy pierwsza drużyna? Bo na CLJ już jesteś za stary... (rozmawialiśmy przed kolejnym wypożyczeniem; Bergier trafił ostatecznie do Wigier Suwałki - przyp. red.)
Gdybym został, to pewnie trenowałbym z pierwszą drużyną. Ale mi zależy na regularnej grze. Dwa kluby z pierwszej ligi już się po mnie zgłosiły i prawdopodobnie dopniemy kolejne wypożyczenie. Wiem, że dam sobie radę, bo nie jestem za słaby na ten poziom. Potrzebuję tylko dostać zaufanie trenera i regularnie wchodzić na boisko. Znam swoją jakość i wiem, że potrafię strzelać bramki.

Słuszny wybór, bo w Śląsku pewnie miałbyś problemy z regularną grą. Poza Robakiem i Piechem jest Szczepan i Samiec-Talar, więc byłbyś na swojej pozycji chyba czwarty.
Myślę, że byłbym trzeci. Przede mną są tylko Robak i Piech, ale oni górują doświadczeniem, którego Śląsk teraz potrzebuje. Następne pół roku będzie kluczowe, bo wiem, że w każdej chwili któryś z nas może wskoczyć do pierwszego składu. Ja się cały czas rozwijam. W Mielcu z pewnością zrobiłem krok do przodu w aspekcie fizycznym. Muszę też poprawić swoje ustawienie w polu karnym. Czysto piłkarsko natomiast nie uważam, żebym odstawał od innych zawodników. Może nie jestem jeszcze w pełni gotowy do gry w ekstraklasie, ale idę w dobrym kierunku.

Zamiast walki o miejsce w WKS-ie, mogłeś powoli się przebijać we włoskiej piłce. Z perspektywy czasu nie żałujesz odrzucenia oferty SPAL?
Nie mam czego żałować, od tego czasu zagrałem w barwach Śląska w ekstraklasie, dwukrotnie nawet od pierwszej minuty. Co do odrzucenia oferty, to nie była moja decyzja. Ja byłem gotowy do odejścia, ale zarząd na czele z dyrektorem Matyskiem postanowił, że zostaję we Wrocławiu.

Więc pewnie usłyszałeś sporo obietnic? To była wielka szansa.
Niestety wówczas satysfakcjonowało mnie to, że będę w pierwszej drużynie. Kiedy zgłaszało się SPAL miałem około roku do końca kontraktu. Niedługo potem włączono mnie na stałe do pierwszej drużyny i zbierałem minuty u trenera Jana Urbana, wszystko szło w dobrym kierunku, a na 18-te urodziny podpisałem nowy kontrakt. Kiedy przyszedł trener Pawłowski, nadal wchodziłem na boisko. W meczu z Koroną Kielce dostałem od niego „wędkę” i później już właściwie nie grałem. Mówili mi, że bardziej się przydam w CLJ, bo tam toczyła się walka o półfinały.

Oprócz SPAL byłeś też w Genoi. Tamtejszą ofertę też odrzucili?
W Genoi i w Sampdorii. W Genoi nawet dwa razy, po pierwszym pobycie dostałem kolejne zaproszenie. Byli zadowoleni z tego co prezentowałem. Ale miałem pecha, bo w tym samym czasie „urodził” im się nowy napastnik – Pietro Pellegri, rocznik 2001. Przestałem być potrzebny, woleli postawić na swojego zawodnika, niż ryzykować z moim wypożyczeniem. W lecie sprzedali go za ponad 20 milionów do Monaco. Chyba dobrze się stało. Lepiej dla mnie jest wchodzić już do seniorskiej piłki w Polsce, niż jeszcze rok czy dwa grać w Primaverze.

Ledwie rok temu wchodziłeś do pierwszej drużyny jako dwukrotny król strzelców CLJ. Czułeś presję? Nazwisko już nie miałeś anonimowe.
Nie, nie czułem jakiejś przesadnej presji. Na pewno w trakcie transmisji komentatorzy przypominali widzom kim jestem, ale raczej czułem się po prostu młodym i perspektywicznym zawodnikiem. Nadal nim jestem (śmiech)

A gdzie widzisz siebie za kilka lat?
Może trochę odlatuję, ale chciałbym zagrać w Realu Madryt. Bardzo mi się podoba hiszpańska piłka. Ale podchodzę do swojej kariery na spokojnie i nie patrzę za daleko do przodu. Stąpam twardo po ziemi i skupiam się na najbliższych celach.

Jeszcze jak grałeś w rezerwach, doszło do nieprzyjemnej sytuacji między Tobą, a trenerem Horwatem. Nie podałeś mu ręki schodząc z boiska. Co się wtedy wydarzyło?
Cała ta sytuacja została źle zrozumiana. Byłem faktycznie wówczas wkurzony, bo w pierwszej drużynie dostałem ledwie kilka minut, więc liczyłem, że nadrobię w rezerwach. A trener zdjął mnie po 60 minutach. Z boiska zszedłem od razu do szatni, ale ta na szczęście była zamknięta. Wróciłem więc na ławkę i tam na spokojnie porozmawiałem z trenerem. Nie miał mi tego za złe. Później miałem kilka rozmów na ten temat, z trenerem Pawłowskim i dyrektorem Sztylką, ale udało mi się sprawę wyjaśnić.

CENTRALNA LIGA JUNIORÓW w SPORTOWY24.PL

Wszystko o Centralnej Lidze Juniorów - newsy, ciekawostki, wyniki i tabele!