Legia zgodnie z planem ograła Górnika, ale do tytułu to nie wystarczyło

Szanse Legii na mistrzostwo przed ostatnią kolejką były nikłe. Musiał się wydarzyć piłkarski cud, żeby zawodnicy stołecznego klubu wznieśli trofeum po raz trzeci z rzędu. Po pierwsze, punktująca bardzo przeciętnie Wisła musiała pokonać głodnego mistrzostwa Lecha na jego obiekcie, co samo w sobie wydawało się prawie niemożliwe. A po drugie, „Wojskowi” musieli wygrać z Górnikiem Zabrze, który w środę zebrał łomot od „Kolejorza”. To był warunek łatwiejszy do spełnienia, ale patrząc na ostatnie mecze drużyny Henninga Berga, nie można było z całą pewnością stwierdzić, że zgarnie ona dzisiaj komplet punktów. Aczkolwiek była to jedyna rzecz, która zależała od samych warszawian, o korzystny wynik w Poznaniu mogli się natomiast jedynie modlić.

Od pierwszego gwizdka sędziego Bartosza Frankowskiego Legia ruszyła do ataku, jakby chciała udowodnić wszystkim, że nadal zasługuje na mistrzowski tytuł, a mecz w Gdańsku był tylko wypadkiem przy pracy. Swoją drogą warto wspomnieć, że spotkanie rozpoczęło się z mniej więcej dwuminutowym opóźnieniem z powodu zbytniego zadymienia i za małej przejrzystości. A to z kolei było efektem naprawdę efektownej oprawy stołecznych kibiców. Fani Legii nie pozwolili również przekazać wszystkim zebranym, co sądzą o ostatnim meczu Górnika z Lechem (przegrana zabrzan 1:6).

„Wojskowi” przez cały mecz mieli więcej argumentów sportowych od gości z Zabrza. Gołym okiem było widać, że są naładowani i chcą udanie zakończyć sezon. W obronie bardzo dobrze wypadł duet stoperów, który bez problemów odcinał od podań ofensywnych zawodników Górnika. Z kolei w ataku Legia miała człowieka, który jest w naprawdę dobrej formie, a dzisiaj skradł kolegom show. Michał Kucharczyk – bo o nim mowa – pokazał, na co go stać, siejąc popłoch na lewym skrzydle, gdzie nie miał problemów z mijaniem graczy Górnika. Momentami wyglądało to tak, jakby mijał chorągiewki. I co najważniejsze dla gospodarzy, to on był autorem dzisiejszego zwycięstwa. Najpierw odnalazł się w polu karnym Górnika i sytuacyjnie uderzył z powietrza, pokonując bezradnego Pavelsa Steinborsa. Natomiast w drugiej połowie przeprowadził akcję, po której piłkę do własnej bramki wpakował Mariusz Magiera. Na zakończenie „Kuchy” mógł mieć zresztą więcej niż jedno trafienie na koncie. Skrzydłowy w pierwszej połowie w sytuacji sam na sam ze Steinborsem wpakował piłkę do siatki, ale sędzia dopatrzył się spalonego.

Wypadałoby jeszcze napisać kilka słów o gościach, ale trudno w tym przypadku o pełną pozytywów wypowiedź. Zawodnicy Górnika nie popełnili co prawda tylu błędów, co w meczu z Lechem, ale przy tym nie pokazali tak naprawdę niczego ciekawego z przodu. Przez większość meczu nie byli w stanie sforsować defensywy warszawskiego klubu. Ich próby kończyły się zazwyczaj na obrońcach Legii, a czasami nawet już na dwójce Furman-Jodłowiec. Zabrzanie zaczęli stwarzać jakiekolwiek poważniejsze zagrożenie pod bramką Kuciaka dopiero w ostatnich dziesięciu minutach. Najpierw Szeweluchin trafił w słupek, później Piasecki wyszedł niemal sam na sam z Kuciakiem, ale został zablokowany. To był jednak za mało, aby pokonać bramkarza Legii choćby raz.

Legia zrobiła zatem to, co mogła. Pokonała Górnika i zostało jej czekać na wieści z Wielkopolski. Spiker Legii, Wojciech Hadaj nerwowo odliczał minuty do zakończenia meczu Lecha z Wisłą (trwał o jakieś 2-3 minuty dłużej niż ten w Warszawie) i ostatecznie, ku niezadowoleniu miejscowych kibiców, zakomunikował, że spotkanie w Poznaniu zakończyło się bezbramkowym remisem, co oznaczało, że nowym mistrzem Polski został Lech Poznań.